Rasy kotów.

Proponuje opisywać w tej rubryce rasy kotów.
Kto ma czas i ochote to opisuje jakąś rase kota.
Co Wy na to??? Very Happy

To może ja zaczne. Dziś opisze koty bengalskie ponieważ bardzo mi się podobają.

O bengalach.

Bengale powstały poprzez skrzyżowanie leoparda azjatyckiego (The Asian Leopard Cat ALC) z kotem domowym. We wczesnych krzyżówkach wykorzystywano np. koty egipskie, Indian Maus, burskie i nie-uznane rasy domowe. W miarę rozwoju tej rasy, czwarte pokolenie zostało ponownie skrzyżowane z leopardami azjatyckimi. Pierwsze trzy pokolenia tej właśnie krzyżówki (ALC + Bengale) są uznawane jako rasowe bengale
Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią tez pokonywać duże odległości maszerując wytrwale. Dobrze czuja się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów „załatwia” się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana).
Można się spodziewać, że potomstwo tego dzikiego kota odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję niewątpliwie odziedziczoną po przodkach. Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zniszczenia w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione, lecz gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację zazwyczaj uciekają do cichego schronienia
Udomowione bengale (czyli czwarte lub dalsze pokolenie od dzikiego leoparda) to wspaniałe inteligentne zwierzęta domowe. Ciekawskie i rozrywkowe, niektóre lubią wodę i nawet kapią się ze swoimi właścicielami. Lubią towarzystwo zarówno dzieci jak i dorosłych i zazwyczaj przystosowują się do obecności innych zwierząt w domu. Dają się tez wyprowadzać na smyczy.

W Polsce dopiero teraz obserwujemy fascynację przymiotami bengali.
Wyrafinowana osobowość, kształty i piękne umaszczenie należą do zalet, które wskazują na ich bliskie pokrewieństwo z lampartem. Któż go nie pragnął posiadać w domu? Teraz jest to możliwe, bo kot bengalski jest miniaturą tego dzikiego kota. Istotną różnicą jest to, że jest w pełni udomowiony i potrzebuje dużo czułości.

źródlo: [link widoczny dla zalogowanych]

Dołączył: 19 Mar 2006

Bazyl... nie chce się wtrącać, ale piszesz to w psim dziale, a nie w kocim. Więc prosze admina bądź moderatora o przeniesienie tematu.

temat przeniosłam do kotów. miłego wypowiadania się!

O Persach

Pochodzenie kota zwanego potocznie perskim lub skrótowo „Persem” jest owiane tajemnicą. Niektórzy historycy umieszczają początki rasy w epoce Wypraw Krzyżowych a czasem w XVI wieku. Nikt nie wie, jaka jest prawda, jednak większość badaczy jest zgodna, że to jedna z najstarszych kocich ras.
Prawdopodobna wersja głosi, że koty te zostały pierwotnie przywiezione do Europy (najprawdopodobniej do Francji) przez uczestników Wypraw Krzyżowych. Zauważyli oni długowłose koty, które zachwyciły ich do tego stopnia, że zdecydowali się na zabranie zwierzaków ze sobą. Tereny, na których żyła rasa, to rejony Turcji oraz Persji – jednak istnieje jeszcze jedna hipoteza, głosząca, że kot ten jest długowłosą mutacją kotów rasy Egipski Mau, a chłodny klimat górzystej Turcji i Persji – faworyzujący długowłose osobniki, utrwalił tę cechę ich futra. Koty te zaczęły szerzej pojawiać się na dworach królewskich i książęcych już od XVI w., stając się symbolem prestiżu i elegancji. Wówczas jednak nie przypominały w dużym stopniu współczesnego wzorca rasy.

Ich owłosienie porównać można było raczej do futra kotów norweskich. Miały zaznaczoną kryzę, dłuższe włosy na brzuchu, „portki” i puszysty ogon. Potrafiły same pielęgnować swoją sierść zachowując tym samym cechy rasy w pełni naturalnej.

Już wtedy jednak wyróżniały się od swoich „angorskich” (również długowłosych) kuzynów z Turcji – miały mniejszy nos i okrąglejszą czaszkę(która z latami stawała się coraz bardziej okrągła i pokaźna, zawdzięczając być może swój kształt domieszce krwi lokalnych kotów angielskich, z których wiele odznacza się tak zwanym 'uśmiechniętym' obliczem i dużymi policzkami). Przede wszystkim jednak już wtedy uwagę zwracały ich duże, okrągłe oczy, które dziś są jedną z godnych uwagi perskich cech. W XIX wieku rasa kotów perskich zatriumfowała na angielskich wystawach. Błyskawicznie powstały organizacje zrzeszające miłośników i hodowców tych kotów (np. powstałe w 1901 Blue Persian Cat Society), którzy jako pierwsi poprzez odpowiedni dobór osobników, przyczynili się do powstania współczesnego wzorca rasy. Oto przykłady dawnych typów kota perskiego (niektóre z nich spotykane są także współcześnie) :

Obecnie hodowle nastawione są na hodowanie kota o krótkim, małym nosku. Moda ta ma swoje źródło w Ameryce, gdzie takie koty pojawiły się po raz pierwszy ponad 30 lat temu. Hodowcy starają się pogłębiać te cechy wyglądu Persa, które upodobniają go do ludzkiego niemowlaka, a więc: okrągła buzia, duże, słodkie oczy, mały nosek i okrągłe, miękkie ciało. Nie wszyscy przekonani są, co do słuszności takiego trendu, ponieważ wiąże się on z problemami zdrowotnymi zwierzęcia. Mały nos utrudnia oddychanie, a krótkie kanaliki łzowe wywołują problemy z oczami. To wszystko nie zmienia jednak faktu, że na wystawie faworyzuje się osobniki o skróconym pyszczku, a długonose określa się mianem Persów starego typu i wiele hodowli zaprzestaje już całkowicie rozmnażania takich kotów.
Współcześnie istnieje ponad 100 odmian barwnych Persów, niektóre są nawet traktowane jak oddzielne rasy. Jednak standard przewiduje dla nich taka samą budowę, różnią się jedynie długością lub typem umaszczenia.

Egzotyki - powstały jako krótkowłosa krzyżówka Persów i American Shorthair, upowszechniły się najpierw w Stanach Zjednoczonych potem w Europie, pozostając jako takie - znacznie droższe niż właściwe Persy (czasem nawet dwukrotnie). Nie należy jednak sądzić że "krótkowłosy" oznacza standardową krótką, kocią sierść. Futro egzotyka musi być puszyste, bardzo gęste, pluszowe - podobne do włosów British Shorthair, lecz nieco dłuższe. Standardowy egzotyk powinien przypominać w dotyku "misia" - jest świetnym rozwiązaniem dla osób które marzą by posiadać Persa, ale nie mają siły na pielęgnację futra.

Inną "gałęzią" Persów są Himalajczyki, znane jako colorpointy, czyli koty z kolorystycznymi oznaczeniami na futrze. Powstały ze skrzyżowania Syjamów z Persami, przypominają jednak tych pierwszych tylko ze sposobu umaszczenia i koloru oczu. Pod każdym innym względem są to typowe Persy.
Istnieją także mniej wyodrębnione odmiany kolorystyczne Persów, o nich poczytać można w działach "Umaszczenie" i "Genetyka".
(Uwaga: Persy o odmianie kolorystycznej Szynszylowej odznaczające sie dłuższymi noskami, ciemną obwódką dokoła oczu, oraz drobną budową ciała, uznawane są niekiedy za osobną rasę - ich historia opisana jest w dziale "Szynszylowy" ! )